'

vrijdag 25 juni

Laatste werkdag, volgens mij alles na behoren achter gelaten door diverse mensen is mij nog het allerbeste gewenst om 15.00 uur vond ik het welletjes en een beetje zenuwachtig naar huis gegaan. Nu is er geen weg meer terug, alleen terugkomen met een Enfield telt. Vertrek is zondag morgen, we worden door de vrouwen gebracht de kinderen blijven thuis afscheid van de vrouwen zal al moeilijk genoeg word

 

zondag 27 juni

Het vertrek in Amsterdam verloopt volgens wens, nadat we afscheid hebben genomen begint de grote reis. De tussenlandingen verlopen goed, alleen in Engeland moet er overgestapt worden voor de rest kunnen we blijven zitten alleen af en toe de voeten optillen zodat het vliegtuig gepoetst kan worden. Wat nog leuk was tijdens de vlucht was dat er steeds de richting t.o.v. Mekka werd aangegeven, bovendien werd er op hetzelfde scherm de afgelegde route aangegeven

 

maandag 28 juni

Het is maandag morgen 06.00 uur en we zijn net geland op de luchthaven in Delhi en hoe kan het ook anders het regent, maar gelukkig blijft het bij een klein buitje. De tweede verrassing is iets vervelender mijn bagage is niet te vinden, na het invullen van de nodige papieren krijgen we het advies om over twee dagen eens te informeren dan zou de bagage er weer moeten zijn. Buiten aangekomen was het niet moeilijk om aan de hand van de aanwijzingen van Ruud Portier de taxi’s te vinden die het goedkoopste zouden zijn. Op naar Tourist Camp onderweg hebben we ons de ogen uitgekeken het zal de meeste mensen niet ontgaan zijn dat wij de eerste keer in Delhi waren alles is zo anders dat je niet weet waar je het eerste moet kijken. Nadat Tourist Camp gevonden was gingen we zo snel mogelijk op pad om Laly Singh te vinden, we waren razend benieuwd hoe het met onze motoren was. Een van de weinige manieren om snel door Delhi te komen is met een riksja alleen de prijs is even wennen, we zijn met 80 roepia’s (5,-) begonnen later werden we wat handiger en lukte het om voor 30 a 40 roepia’s op de plaats van bestemming te komen. Bij Laly Singh aangekomen moesten we wachten, eigenlijk was er nog niemand maar na een telefoongesprek werd ons gezegd dat binnen een half uur Laly aanwezig zou zijn. En zoals wij dat gewend zijn was Laly na een half uur aanwezig, later zouden wij beter weten en beseffen dat het op tijd zijn niet de sterkste kant van Indiërs is. Nadat we aan elkaar voorgesteld waren werden we verzocht om samen met Laly op een Enfield de andere motoren op te gaan halen. Dus met zijn drieën op een Enfield hierbij valt nog te bedenken dat Laly mank loopt en dan hebben we het nog niet over het verkeer in Delhi. De eerste motor Wim 2 werd weggehaald uit een oud pand afgesloten d.m.v. een stalen rolluik, om de motor buiten te krijgen moest er nog een balk gezocht worden om het hoogteverschil te overbruggen. Op naar de tweede motor hier werden we wel stil van, op een autosloop te midden van een gigantische puinhoop stond Wim 1 deze motor zag allesbehalve nieuw uit volgens Laly was dit niets bijzonders en stond de motor hier om de koffers te maken. De motoren werden naar Laly gereden, en ons werd beloofd dat ze de volgende dag klaar zouden zijn voor het vertrek naar Nepal. Toch wel geschrokken van Wim 1 had wij daar niet veel vertrouwen in, maar voor vandaag hadden wij genoeg gedaan en we moesten maar de dag van morgen maar afwachten dus terug naar Tourist Camp.

 

dinsdag 29 juni

Een dag om snel te vergeten, de hele dag bij Laly in de kelder tegen de muur gehangen dit is simpel weg de enige manier om Indiërs aan hun afspraken te herinneren uiteindelijk werd het geduld beloond. In de loop van de dag kwamen we bij Laly diverse mensen tegen, die op de een of andere manier ook met een Enfield door de wereld reisden wat op viel was dat deze mensen over het algemeen alle tijd hadden. In de komende weken zou ons duidelijk worden dat dit een wezenlijk verschil met ons was. Ook keken deze mensen vreemd op als wij trots vertelden dat wij zaken zoals carnet, visums en kentekens al geregeld hadden, maar ja zij hadden ook alle tijd. De motoren waren klaar maar onze bestelde koffers niet, geheel naar Indische stijl geen nood we krijgen ieder één oud koffer mee dat eerst nog met wat schroeven en bouten passend gemaakt moet worden. Nadat “alles” geregeld was kwamen we erachter dat het buiten al aardig donker begon te worden, heel snel realiseerden wij ons dat we de weg in het donker zeker niet terug zouden vinden na overleg met Laly kregen we iemand mee die voor zou rijden. Diezelfde dag hebben we nog diverse malen geprobeerd om erachter te komen waar mijn bagage was, maar helaas geen gehoor. Daarom besloten we om de volgende dag maar naar de luchthaven te gaan.

 

woensdag 30 juni

Als eerste hebben we een riksja genomen om vervolgens naar de luchthaven te gaan op jacht naar mijn bagage, al snel kwamen we erachter dat ook in India niets gaat zonder formaliteiten. Een strenge ambtenaar vertelde dat wij te weinig stemps hadden, hierna kregen we uitleg waar we naar toe moesten. Bij het kantoor van Gulf-air werden we snel en correct behandeld, al snel bleek dat mijn bagage gevonden was gelukkig maar. Nadat nog een paar mensen onze paspoorten en verklaringen van Gulf-air gezien en voor akkoord bevonden hadden konden we richting bagage gaan nu hadden we gelukkig wel voldoende stemps. Alleen mocht Wim niet mee, na enig aandringen en een gesprek met de baas van de strenge ambtenaar mochten we toch allebei door.

Als je denkt alles gehad te hebben ben je in India op de verkeerde plaats, je moet dus niet vreemd opkijken als je moet betalen om je eigen bagage terug te krijgen maar voor minder dan een gulden ben je weer in het bezit van je eigen spullen. Als je vervolgens denkt dat er nog iemand geïnteresseerd in je bagage nou dan heb je mis, volgens mij kun je met een gemonteerde atoombom naar buiten lopen zonder dat iemand ook maar iets vraagt. Over een ding waren we het meteen eens, zo snel mogelijk naar Tourist Camp inpakken en wegwezen zodat eindelijk onze reis kon beginnen. De eerste vuurproef was hoe komen we zonder kleerscheuren uit Delhi, dat viel wel mee, maar helaas bleef het nog lang druk op de weg. Bovendien was het wennen aan de manier waarop vrachtauto’s inhalen, ze wachten tot het laatste moment en maken dan net voldoende plaats voor de tegenligger (s). Vooral in het begin hadden we de indruk dat er net te weinig plaats was dus voor alle zekerheid toch maar de greppel in. Na de 250 km vonden we het welletjes, het was niet alleen de temperatuur die ons parten speelde maar het begon ook donker te worden dus een plaats voor te slapen was niet slecht. Al snel vonden we een hotel het enige probleem was dat er geen stalling voor de motoren was, dat wordt in India simpel opgelost er blijft gewoon iemand op “wacht” staan.  In het hotel konden we niet eten maar men wist wel een goed restaurant, dus in de riksja en ernaartoe en inderdaad ergens achterom kwamen we in een keurig restaurant met airco maar zoals gebruikelijk in India viel ook hier regelmatig de stroom uit. Wat ik me van die nacht nog kan herinneren is dat het meer als rumoerig op straat bleef en over de temperaturen zullen we maar helemaal zwijgen.

 

Donderdag 1 juli

Wat we de volgende morgen het eerst controleerden was of de motoren er nog stonden, jawel hoor alles was er nog. Omdat we die nacht slecht geslapen hadden en dus vroeg op waren werd maar besloten om in alle vroegte te vertrekken om 6:00 op en om 6:30 vertrekken, dit laatste heeft enkele voordelen ten eerste is het nog lekker koel en wat ook niet onbelangrijk is dat het op de weg ook nog vrij rustig is. Het schoot dan ook lekker op maar zoals gewoonlijk is dat dan niet voor lange duur hoe kan het ook anders de eerste lekke band was een feit, wie de gelukkige was, ik natuurlijk. Het verwisselen van de binnenband was nog moeilijk later op onze vakantie zouden we hierin stukken handiger worden, wat ons ook verbaasde was waar ineens al die mensen vandaan kwamen helaas niet om te helpen maar vooral om te kijken. De wijsheid van die dag is, dat we niet zoals we gewend waren van onze andere motor vakanties op een dag de vorige dag goed konden maken. Met deze temperaturen is het belangrijk om op tijd te eten en vooral te drinken, doe je dat niet dan gaat het simpelweg mis. We hebben toen maar het eerste hotel genomen wat zeker niet het slechtste was, kamer met airco is op een dergelijke dag bijna verplicht. Voor de eerste keer de kleppen gesteld en de motor gecontroleerd op losse bouten e.d. nou dit viel gelukkig mee, dit was waarschijnlijk te danken aan de zelf borgende bouten die ook tot in India waren doorgedrongen. Gegeten hebben we die dag laat maar wel lekker, beetje vreemde gelegenheid er liepen veel militairen rond maar het was ons niet duidelijk waarom, buiten was een speeltuin waar het een of ander feest werd gevierd.

 

vrijdag 2 juli 

Een beetje zat van twee Tuborg driemaal de stroom uitgevallen maar vooral rust dit is dus Nepal, een ding is zeker hier kun je India snel vergeten. Onderweg naar Nepal door de stad Lucknow gereden wat meteen opviel was dat het een bijzonder mooie stad was, opgeruimd en verkeersregels waren ook weer herkenbaar. Een minder plezierig voorval was dat ik waarschijnlijk met mijn bagage een scooter raakte die vervolgens tegen het asfalt sloeg wat ik nog net in de spiegel kon zien, tot mijn spijt ben ik doorgereden helaas was dit het verstandigste wat ik kon doen. In deze stad probeerden we legaal geld te wisselen dus op naar de bank van India, nou dat hebben we geweten nou we ik bedoel dus Wim na dat hij van het kastje naar de muur was gestuurd en dat meerdere malen waren onze dollars toch gewisseld. Leuk is nog het verhaal toen we opzoek waren naar de bank van India, zoals gebruikelijk is dat zoeken geblazen.

Langs de weg stond een militair die er volgens mij wel betrouwbaar uitzag, zijn bereidheid om ons de weg te wijzen ging zo ver dat hij achter op mijn motor sprong om ons op die manier de weg te wijzen. Deze dag hebben we weer de zelfde fout gemaakt als de eerste dag te lang doorgereden, toen ik buiten bij de motoren op Wim stond te wachten was het me slecht van de honger en dorst. Tijdens dit wachten was het nog redelijk amusant, er waren n.l. een stuk of tien riksja’s voorgereden hierin werden grootte geldkisten die met vier man gedragen moesten worden geplaatst vervolgens kwamen daar nog een aantal militairen bij waarna de hele handel vertrok met een voor mij onduidelijke bestemming. Vandaag hadden we onze eerste kennismaking met de grensformaliteiten tot onze grote verbazing verliepen die redelijk soepel, het kantoortje waarin zich dit allemaal afspeelde was meer als eenvoudig er werd zelfs thee voor ons gehaald, en voor de goede orde moesten we de mensen aan de grens nog uitleggen waar welke stempels op het carnet dienden te komen. Zitten momenteel in een schitterend hotel meteen achter de grens, het kost wel een paar dollar maar wij vinden dat wij dat wel verdiend hebben. Bovendien zijn de mensen in Nepal vriendelijk veel vriendelijker dan in India en wat belangrijker is dat ze vriendelijk zijn zonder andere bedoelingen, mij persoonlijk bevalt dit land prima.

 

 

 

zaterdag 3 juli

In Nepal hebben ze een vreemde manier om bruggen te bouwen, eerst breken ze alle bruggen af en daarna beginnen ze pas nieuwe te bouwen. Toen wij daar aankwamen waren er pas zes klaar en de rest, dan heb je een probleem. Hoe los je dit op, nou gewoon door de rivierbedding eigenlijk is het vrij simpel je volgt de bandensporen tot dat het water begint en dan moet je kiezen tussen het linker of je raad het al het rechter bandenspoor. En de rest laat je over aan de goden, dat laatste is nu precies waar ik als een stier van baal. Tot onze grote verbazing ging dit bijna altijd goed behalve die ene keer, het water stond zo hoog dat de motor afsloeg. Toen werd het pas echt spannend ons grote geluk was dat er spelende kinderen waren die ons uit onze benarde situatie kwamen “redden” eenmaal aan land begonnen de problemen pas echt hoe krijgen we de motoren weer aan de praat. Eerst maar eens de bougie verwijderen, daarna met de kickstarter het water uit de cilinder proberen te krijgen, vervolgens de bougie weer monteren en jawel hoor tot onze grote verbazing startte de motor weer (beide natuurlijk). Er was die dag nog een klein schoonheidsfoutje, nadat we weer een keer door de rivier waren gereden wilde ik gewoon stoppen om op Wim te wachten ik stond al stil toen de motor voren weg schoof waarna de hele handel op de grond viel, nou ja grond zeg maar gerust blubber. Vlak voor de grens met India werd er geslapen, de volgende dag zou het terug naar Delhi gaan.

 

 

 

zondag 4 juli

Om 8:00 uur waren we al aan de grens met India, beide grensovergangen gingen redelijk soepel het enige probleem was de regen maar na enige tijd klaarde het op. Vreemd was het dat tussen beide grenzen geen weg was, gedeeltelijk door het bos en voor het andere gedeelte door een dorp.

Leuk was de ervaring aan de grensovergang met India de bureaucratie gaat hier wel erg ver, een meneer is voor de stempels en de andere is voor te tekenen. Nou laat die laatste meneer er nu net niet zijn, dan zou je als Nederlander denken geen probleem dan tekent de meneer van de stempels toch. Nou vergeet het maar dan wordt zolang naar die andere meneer gezocht totdat hij gevonden is (hierbij valt te bedenken dat men in India alle tijd heeft) hij moest zelfs met de fiets gehaald worden maar uiteindelijk kwam alles goed. Een minder leuke ervaring hadden een paar Japanse studenten, die dachten dat een studentenpas hetzelfde was als een normaal paspoort voorzien van een visum maar uiteindelijk hielp niets en moesten ze onverrichter zaken teruggaan. Vanaf de grens naar Delhi waren het nog 320 km, het zou dus weer een lange en pijnlijke dag worden dit vooral voor het zitvlak maar we moesten wel onze roepi’s waren weer eens op. Het werd uiteindelijk 18:00 uur voordat we in Delhi aankwamen, nadat we zelf geprobeerd hadden Tourist Camp te vinden hebben we toch maar de hulp ingeroepen van een riksja. Op de terugweg zijn we door New Delhi gereden dit ziet er stukken beter uit dan de oude stad, hier is tenminste sprake van enige orde in het verkeer en bebouwing. Wat ik al bijzonder vervelend heb ervaren was het bedelen van vrouwen met kinderen die een met bloed doordrenkt verband om hun hoofd hadden en om nog meer de aandacht op zich te vestigen kwamen deze vrouwen nadrukkelijk aan je. Mijn motor begon langzaam maar zeker de geest te geven, starten ging slecht, afslaan deed hij wanneer het helemaal niet uitkwam en vervolgens wilde hij niet in de tweede versnelling, en dit alles in het stadsverkeer van Delhi. Eenmaal op Tourist Camp aangekomen wilde hij helemaal niet meer starten, morgen gaat hij gelukkig naar Laly voor een grote beurt.

 

 

 

maandag 5 juli

Later op onze reis zullen we beter weten nu verbaast het ons dat mijn motor deze morgen meteen en dus zonder problemen start, alleen de tweede versnelling wil nog steeds niet maar dit zal de hele reis een probleem blijven. Bij Laly aangekomen blijkt hij zoals de meeste Indiërs alle tijd te hebben, met een ongelofelijk geduld werd het hele onderdelenboek door gewerkt, als we alles hadden meegenomen wat Laly ons adviseerde dan was wellicht een aanhanger nodig geweest. We hebben toen zelf maar kritisch naar de lijst met onderdelen gekeken, volgens Laly was er nog nooit iemand vertrokken richting Nederland met zo weinig onderdelen. Hij werd pas echt vervelend toen wij om korting vroegen, dat was volgens hem vrij ongebruikelijk maar toch wint de aanhouder dus kregen we toch de zo ongebruikelijke korting. Voor de rest was het een bijzonder warme dag en werden nog wat andere zaken geregeld zoals; het wisselen van geld en het kopen van jerrycans, de prijs van onze bekende driewieler was inmiddels gedaald tot 30 roepies. Onderweg nog een leuk voorbeeld van inventiviteit van de Indiërs gezien wie kent niet de oude radioantennes je weet wel die ronde dingen op het dak die aan de voorkant open waren. Hoe doen Indiërs dat vrij simpel ze pakken een oud fietswiel daar wordt vervolgens aan de voorkant een stuk tussenuit gezaagd, daarna een stuk buis eronder en vervolgens de hele handel op het dak gemonteerd en klaar is Kees. Bij terugkomst op Tourist Camp gebeurde er een ongeluk met een riksja, de veroorzaker reed gewoon door de andere riksja ging over zijn kop een persoon viel eruit en de tweede lag half onder het karretje en de andere helft lag op straat. Nou wat doe je dan als een beetje Hollander helpen natuurlijk de man die eruit gevlogen was had alleen wat pijnlijke plaatsen, de bestuurder die er nog half onder lag was er slechter aan toe waarschijnlijk had hij zijn been gebroken. Nadat we de riksja weer overeind hadden gezet gaf de bestuurder van onze riksja ons de goede raad om zo snel mogelijk te verdwijnen, als er namelijk politie aan te pas zou komen werd iedereen meegenomen, wegwezen dus.

 

 

 

 

dinsdag 6 juli

Wim is vandaag naar Agra de stad die bekend staat om de schitterende Taj Mahal, waar ik ben op Tourist Camp behoorlijk last van diarree er zat niets anders op om thuis te blijven en proberen de dag om te krijgen met witte rijst en thee. Groot gedeelte van de dag door gebracht met Hans de Duitser die in Amerika woonde, hij was pas geopereerd aan zijn achillespees herstellen kon hij wel in India vond hij. Ondertussen was hij met de voorbereidingen bezig om de zelfde tocht als ons te maken welteverstaan tot Duitsland waar zijn vriendin woonde. Op de vraag hou een Duitser in Amerika terecht komt, antwoord hij dat hij de Duitser over het algemeen niet kan uitstaan, bovendien had hij in het verleden een reis rond de wereld gemaakt met een chesna daar vervolgens een boek over geschreven wat in Amerika werd uitgegeven en van de auteursrechten kon hij dit soort zakendoen. Later op de middag een man en vrouw getroffen die al 8 maanden onderweg waren, gestart waren ze in Z-Afrika vervolgens door Afrika naar het noorden gereisd overgestoken naar Sri-Lanka van daaruit naar India om uiteindelijk vanuit Delhi weer naar huis te gaan. Vooral de vrouw dwong respect af, nu liep ze met een gekneusde voet maar gedurende hun reis had ze twee keer malaria en een keer dysenterie gehad. Aan opgeven en naar huis gaan had ze nooit gedacht dit zou en moest de reis van hun leven worden. Voor vertrek uit Nederland hadden beide hun baan opgezegd, morgen gingen ze naar Nederland terug eigenlijk was er daar een beetje jaloers op ik bleef achter met diarree en alle ongemakken van dien.

 

 

 

woensdag 7 juli

Vanmorgen de stad wat bekeken vooral New Delhi hier is het verschil tussen arm en rijk nog duidelijker, in de winkels is werkelijk alles te koop voor de deur zit meestal een bewaker compleet in uniform en bijbehorend wapen, binnen in de winkels is meestal airco terwijl de bewaker buiten de deur zich een ongeluk zweet. Maar als je denkt dat die bewaker zielig is dan vergis je je behoorlijk aan de overkant zit dan op zijn beurt een vrouw met kind te bedelen die vervolgens helemaal niets hebben tenminste niet meer dan wat ze aan hebben en de aalmoes in het schaaltje voor hun, en wij Nederlanders maar klagen. Het wordt vandaag weer een lange dag bij Laly, uit ervaring weten we inmiddels dat je erbij moet blijven anders gebeurt er niets aan je motor. Ook moesten de onderdelen gecontroleerd worden nou dan leer je de Indiërs pas goed kennen de lijsten en onderdelen worden diverse keren gecontroleerd je krijgt in elk geval niets te veel maar ook niets te weinig mee. Leuk voorval was dat men vergeten was de olie van Wim zijn motor in rekening te brengen nou toen werd Laly pas echt vervelend, we verstonden het niet want dan spreekt men opeens alleen maar Indisch onder elkaar maar de monteur werd er figuurlijk gesproken alleen maar kleiner van. Tijdens het wachten diverse mensen getroffen die ook met de motor naar huis wilden. Hans de Duitser konden we al, dan is er nog de Oostenrijker met zijn vrouw, die in het lang verwachtte zijspan naar huis werd gereden. En ten slotte nog een Belg die al twee jaar een motor in India had en die dit jaar naar huis wilde rijden, van hem kregen we een routebeschrijving om zo snel mogelijk de volgende dag uit Delhi te komen. We moesten zo lang wachten, dat het inmiddels donker was omdat we toch niet de weg naar Tourist Camp konden vinden maar de hulp van een van de monteurs gevraagd, en hoe kon het ook anders hij reed weer een andere weg.

 

 

 

 

donderdag 8 juli.

Vandaag begint de grote reis naar huis, om 6.00 uur vertrek vanuit Delhi naar Amritsar waar we om 20.00 uur en 600 km verder zouden aankomen. Bij het vertrek vanuit Delhi waren we vol goede moed we hadden immers de routebeschrijving van onze Belgische vriend, maar hoe kan het ook anders niet alleen de vriend was Belgisch maar ook de routebeschrijving. Tijdens onze zoektocht naar de juiste weg viel het ons op dat het op een bepaald moment ontzettend stonk, al snel was ons duidelijk wat de oorzaak van de stank was. Aan de ene kant van de weg woonde mensen in krotten en de andere kant werd als openbaar toilet gebruikt, daar stonden en zaten ze dan met hun blote kont omhoog om hun dagelijkse behoefte te doen. Het was eigenlijk de bedoeling om de hoofdweg naar Amritsar te volgen, maar na wat omzwervingen kwamen we op een eerder door ons geplande route terecht. Achteraf bleek dit nog niet een zo’n slechte keus te zijn, hierbij moet vooral aan de rijstvelden en de ondergaande zon gedacht worden en als laatste maar zeker net zo belangrijk nauwelijks tot geen verkeer. Rond de middag zag ik het niet meer zitten de dagen diarree eiste zijn tol, moet er wel er zielig hebben uitgezien aldus Wim. Na een wat langere pauze en vooral niet vergeten de overheerlijke tosti die uiteindelijk bleef liggen voor de bijna tamme vogels ging de reis verder. Om toch iets te kunnen eten wat ook binnen zou blijven werd overgeschakeld op bananen, een oud en beproefd middel. Laat die dag reden we Amritsar binnen we konden nog net voor zonsondergang genieten van het uitzicht op de gouden tempel, maar verder kwamen we ook niet een hotelkamer was nu het belangrijkste en zoals vaker lukte dit ook deze keer al was het op het nippertje. Beetje vreemd hotel, grote parkeerplaats aan de binnenkant, eten op de kamer, geen mineraalwater maar gelukkig wel airco en een douche. Na het eten even door de stad gelopen en geprobeerd naar huis te bellen, je weet wel die vreemde man die wilde meeluisteren, bovendien mineraalwater, bier en whisky gekocht gezellig voor op de kamer.

 

 

 

vrijdag 9 juli

Vandaag niet zoveel kilometers gereden druk bezig geweest met het regelen van grens zaken. Aan de grens met India ging alles prima totdat er vragen werden gesteld over de aankoop nota van onze motor, gelukkig hadden we van Laly een bevestiging van aankoop en betaling meegekregen na enig overleg bleek dit stuk papier voldoende. Alleen wilde de baas zelf nog het stuk papier bewonderen, die zat buiten in de schaduw samen met zijn vrouw en kinderen toen we dachten klaar te zijn riep hij mij terug met de kreet two in one. Wat nou weer dacht ik, maar gelukkig bedoelde hij mij broek je weet wel lange en korte broek in één hij was er erg trots op dat hij dat wist. De Pakistaanse grens ging vlug en soepel, net zo vlug en soepel werd onze bagage gecontroleerd de beambte had toch graag een kleine vergoeding om zijn baas te vertellen dat alles in orde was. Gezien de hoogte van het bedrag 50 roepie (±ƒ3.25) hebben we daar maar niet moeilijk over gedaan. Wat ons aan de grens verder nog opviel was dat de grens met India later openging als de grens van Pakistan, verder zag het aan de grens met Pakistan beter verzorgd uit als aan de Indiase kant later zou blijken dat dit alleen maar voor de grens gelde. Hoewel er aan de Indiase kant volop mineraalwater te krijgen was viel dit aan de Pakistaanse kant behoorlijk tegen maar voorlopig hebben we nog genoeg voorraad, dit laatste is hard nodig want het is behoorlijk warm. Als je denkt dat verkeersdrempels iets typisch Nederlands is dan heb je het goed mis, volgens mij hebben we dit in Pakistaan afgekeken. Het vervelende van deze drempels is dat ze van asfalt zijn gemaakt, je ziet ze of niet of veel te laat in beide gevallen is de verrassing compleet. Hoewel een Enfield er niet voor gemaakt is, kan het ding toch vliegen alleen de landingen willen niet zo best lukken. Als eind punt hadden we voor het Changa-Manga park gekozen dit ligt even onder Bhai Pheru, na enig zoekwerk vonden we verstopt in de bossen het park, helaas waren we de enige gasten maar daarom was het er niet minder mooi. De diarree is nog steeds niet weg het wordt hoogste tijd dat ik hier een oplossing voor vind, omdat ik niet zeker weet wat de veroorzaker van het probleem is toch maar begonnen met de antibioticakuur, en gestopt met de malaria tabletten en nu maar afwachten.

 

 

 

zaterdag 10 juli

Vanmorgen was alles nog verkeerd ziek zwak en misselijk, momenteel is het 20:00 uur en ik voel me prima heb twee maal ontbijt gehad en eenmaal avondeten en alles zit er nog in. Vandaag is het een rustdag we kunnen weer orde op zaken stellen er moeten banden geplakt worden de motoren moeten gecontroleerd worden en een beetje rust voor ons zelf kan ook geen kwaad. Vandaag ondanks de hitte maar een eindje gaan wandelen ergens in de beurt zou een park met zwembad zijn, na een uur in de hitte gelopen te hebben kwamen we bij iets aan wat erop leek. De weddenschap met Wim had ik in elk geval wel gewonnen want er was inderdaad cola en mineraalwater in overvloed maar helaas geen Amstel of zoiets. Zoals gebruikelijk ben je als buitenlander iets bijzonders, dus het was weer aapjes kijken wat ons wel verbaasde was de grootte van het park. Ooit was het nieuw geweest maar zoals we meer gezien hadden gebeurt er daarna nooit meer iets aan onderhoud. Dit laatste gold ook voor het park waar we logeerden mooie gebouwen met airco in Inka stijl, er omheen een schitterend park maar ook hier was na de aanleg nooit meer iets aan het geheel gedaan. Op de terugweg werden we door een busje voorbij gereden met hierin een aantal bekenden van het pretpark, gastvrij zoals Pakistanen zijn werd er gestopt en in het overvolle busje werd plaats gemaakt voor die twee aapjes. Onderweg naar het park was er zelfs nog plaats tussen de ketels in het overvolle busje om een dansje te maken, in het door met mannen gevulde busje was het best gezellig Bij de aankomst in het park zagen we twee knappe Pakistaanse vrouwen die de aanwezige buitenlanders wel geestig of zoiets vonden, maar verder als een verlegen blik kwamen ze niet hoe konden we weten dat dit zo ongeveer de enige vrouwen zouden zijn die we in Pakistaan te zien zouden krijgen. Toen we bij schemering buiten zaten kwamen er grote vleermuizen overvliegen, en als ik grootte zeg bedoel ik grootte hoewel het niet beangstigend was vond ik het wel indrukwekkend.

 

 

 

zondag 11 juli

Klokslag 5:00 uur vertrokken we uit het park richting Fort Munro, nadat we eerst verkeerd waren gereden “schoonheidsfoutje” terug over de bekende spoorwegovergang (waar we twee dagen eerder enige tijd hadden moeten wachten) toen naar links richting Multan road. Nou met deze weg is niets mis en tot Multan schiet het behoorlijk goed op, alles is naar wens. Daarna naar Dera Ghazi Khan, maar eerst nog over de indrukwekkende brug met aan de zijkanten waarschijnlijk wilde kamelen tot onze grote vreugde was deze brug anders als de bruggen in Nepal dus geen natte voeten. Wel was het een voorproefje op de woestijn, niet alleen het landschap maar ook de temperaturen waren woestijn waardig. Op eens uit het niets zijn daar de bergen, nou dan gaat de klim er goed in en over de wegen maar helemaal te zwijgen. Met een motor levert een tegenligger al een probleem op bij twee auto’s wordt het al helemaal spannend. We komen redelijk op tijd aan in Fort Munro, na enig zoek werk vinden we het enige “hotel” en een kamer is hier al helemaal geen probleem de enige verkoeling op de kamer is een grote ventilator. Vlak na onze aankomst begint het behoorlijk te onweren met de daarbij behorende regen gelukkig is het voor korte duur dit laatste geldt ook voor de stroom, en helaas heb je dan ook niets aan een ventilator het wordt dus een lange zwoele nacht. Vandaag diverse keren geprobeerd om naar huis te bellen, is helaas niet gelukt.

 

 

 

maandag 12 juli

De aantekeningen voor deze dag werden een dag te laat geschreven maar uit het volgende verhaal zal blijken dat hier goede redenen voor waren. De bedoeling was dat we die dag tot Zairat zouden rijden, alles ging voorspoedig tot de laatste 30 km die zouden deze dag voor Wim en mij onvergetelijk maken. De weg naar Loralai was slecht en bovendien hadden we het gevoel dat we ons verreden hadden, geen borden en al helemaal geen asfalt als dit maar goed gaat hebben toen vaker gedacht maar ook deze keer ging het weer goed. Bij Loralai hadden we het onheil nog kunnen ontlopen, maar er werd voor de kortere weg gekozen. Dat dit tevens de slechtere weg was wisten we van Ruud Portier maar dat bleek achteraf niet het probleem te zijn. Tijdens de rit naar Zairat werd de lucht alleen maar donkerder en de regen liet dan ook niet lang op zich wachten. Over de moesson hadden we wel ooit iets gehoord maar ook niet meer dan dat, nou dit zou snel veranderen sneller dan ons lief was. Op een bepaald moment moesten we een rivier oversteken, de bedoeling was om dat op de beproefde manier zoals in Nepal te doen. Dus benen omhoog en gas geven, nou vergeet het maar hier was geen doorkomen aan. Daar stonden we dan in de stromende regen, en zo te zien zou hier voorlopig geen einde aan komen. Af en toe kregen we onderdak in een bus of vrachtwagen, op een bepaald moment vonden zelfs de Pakistanen het welletjes en gingen terug. Daar stonden we dus kletsnat in de stromende regen en nog steeds geen dak boven ons hoofd. Goede raad was duur, eerst maar voor de motoren zorgen hoog in de bergen was een geschikte plaats. Daarna waren we zelf aan de beurt, de boer die iets hogerop wat hutten had staan leek ons wel geschikt. Op zo’n moment merk je pas hoe gastvrij deze mensen zijn zonder ook maar een moment te twijfelen werd er een hut leeg gemaakt, ondanks dat we de taal niet verstonden was ons snel duidelijk dat we in deze hut onze intrek konden nemen. Nadat er voor licht (olielamp) was gezorgd volgde de bekende overheerlijke thee en nog een aantal Pakistanen die niet wisten waar ze heen moesten, geen nood er was plaats genoeg. Later op de avond kregen we nog witte rijst met suiker, zelden zo “goed” gegeten, buiten ging het noodweer onverkort te keer het zinken dak van de hut gaf daar nog een extra dimensie aan. Eigenlijk kon het me allemaal niets schelen we hadden gedaan we mogelijk was, er was onderdak voor de nacht de motoren stonden hoog en “droog” en morgen was een nieuwe dag en wie dan leeft die dan zorgt.

 

 

 

dinsdag 13 juli

De volgende morgen was ik zo ongeveer de laatste die waker werd ik had in elk geval prima geslapen, onze Pakistaanse lotgenoten waren al druk in de weer. Het eerste wat we gedaan hebben is over de rand kijken, nou onze motoren stonden er nog maar van de weg was niet veel meer over grootte delen van de weg waren weggespoeld wat restte was een grote puinhoop. Nadat we onze spullen bij elkaar hadden gezocht en ons hadden bedankt voor de gastvrijheid gingen we onze motoren halen, zo te zien hadden ze de regen en hagelbuien goed doorstaan. In de rivierbedding was de ravage groot, de vrachtwagen stond er nog maar het pick-up busje was het kind van de rekening. Die was nl. onder de vrachtauto gespoeld en nu was men bezig de resten van het busje onder de vrachtauto uit te halen. Ons probleem was welke keuze maken we terug of onze weg vervolgen de keuze viel op verder gaan, terug zouden de problemen waarschijnlijk net zo groot zijn. Het was nu zaak om een geschikte plaats te vinden om de rivier over te steken, met aandacht vervolgde wij de poging van een jeep die zonder al te veel problemen de overkant bereikte. Wat op vier wielen lukt, moet toch zeker op twee wielen lukken, dus geen gezeur op naar de overkant dit alles met een dag vertraging. Wim voorop en ik er achteraan, toeschouwers hadden we genoeg maar met wat kunst en vliegwerk haalden we (dit waarschijnlijk tot ieders verbazing) de overkant zonder al te veel problemen. Langzaam maar zeker leerden we onze Enfield te waarderen, tot nu toe had hij ons zelden of nooit in de steek gelaten. Aan de overkant moesten we nog een steile helling overbruggen om op de oude weg uit te komen, met een flinke aanloop en veel gas lukte het ons om ook voorlopig dit laatste hindernis te nemen. Hierna ging het op een redelijke weg maar zonder asfalt verder richting Zairat, langs de weg waren enkele boerderijen te zijn die hetzelfde uitzagen als die in Nepal. In de verte werd het weer donker onmiddellijk gingen onze gedachten naar gisteren toen het ook zo donker werd, maar gelukkig bleef het deze keer bij de donkere lucht dus konden we Quetta bereiken zonder natte kleren te krijgen. In Quetta was er een jongeman die naast de motoren rende om ons de weg naar het hotel te wijzen vreemd maar later zou blijken waarom hij dit deed. Het hotel was goed, nadat we onze spullen op de kamer verspreid hadden om te drogen gingen we de stad in om wat te eten. Wie was daar weer natuurlijk onze speciale vriend die wel een restaurant voor ons wist, verder kom hij ons behulpzaam zijn bij het wisselen van geld. Hoewel we in het begin een beetje huiverig waren om geld op de zwarte markt te wisselen bleek de koers meer dan aantrekkelijk. Later in Iran zou blijken dat deze koers meer dan goed was en hadden we er een beetje spijt van dat we niet meer geld gewisseld hadden. Toen we later op de avond in het hotel wilden eten bleek de kok niet aanwezig te zijn, aan de receptie kregen we een adres van een Chinees restaurant dat was pas lekker het enige wat er mankeerde was een lekker pils maar voor de rest was alles naar wens. Tot slot wilden we naar huis bellen dat lukte maar gedeeltelijk, bovendien werd dit de duurste telefoonrekening van onze vakantie voor om gerekend ƒ45,00 waren we de klos.

 

 

woensdag 14 juli

Het duurde nogal een tijd voordat we uit Quetta waren, verkeersborden ho maar na een uur en een beetje geluk zaten we op de goede weg. Na  een tijdje kwamen we op de splitsing, rechtdoor naar Karachi of rechts af naar Nushki onze keuze was beperkt eerst nog een cola en daarna na rechts, richting woestijn. Voordat we het echt door hadden zaten we er middenin, vooral Wim had het moeilijk het was voor ons beide wel wennen warm hadden we het al gehad maar zo warm dat was andere koek. Wat lekke banden betreft was het nog altijd 2-0 voor mij maar de redding was nabij dus het werd 2-1, maar het geluk is met de je weet wel. Had ik steeds met een lekke band in de ”onbewoonde“ wereld gezeten in dit geval waren alle gemakken zoals schaduw, compressor enz. aanwezig. De bedoeling was om door te rijden tot Nok Kundi hier zou je kunnen slapen in een militaire kazerne, maar verder als Dalbandin kwamen we niet eigenlijk was het ook wel genoeg geweest we hadden een lange warme dag achter ons. Bij de aankomst in Dalbandin werden we vriendelijk ontvangen de gebruikelijke thee kon hier niet uitblijven, tijdens het thee drinken kregen we nog een adres waar we konden slapen. Toen we het hotel gevonden hadden bleek het zo ongeveer het enige hotel in de omgeving te zijn, de kamer viel nog wel mee de badkamer was een stuk minder. De motoren konden in de gang staan het enige probleempje was dat de gangdeur te smal was, geen nood dan maar door het restaurant daar heeft hier niemand moeite mee. Ook in Pakistaan ben je alleen dan een echte baas als je een bureau hebt, de kunst is vervolgens om achter je bureau zo lang mogelijk languit te blijven liggen, en het belangrijkste is vooral niets doen. De eigenaar van het hotel was een jonge man maar de hierboven beschreven kunst beheerste hij tot in de perfectie, waarschijnlijk had hij nooit iets anders gedaan. Toen we later op de avond nog eens door het dorp liepen lukte het ons voor de eerste keer op eigen kracht de overheerlijke chai te bestellen, door iedereen bekeken konden we het niet laten om ons op een tweede rondje te trakteren. Toen we daar zo zaten verbaasde het ons weer dat er absoluut geen vrouwen te bespeuren waren, mannen en nog eens mannen helaas het was niet anders.

 

 

 

donderdag 15 juli

Afgelopen nacht slecht geslapen, het was behoorlijk warm geen stroom dus de mooie ventilator aan het plafond hing alleen maar te hangen en als laatste en niet te vergeten de over bekende herrie op straat. De enige oplossing is dan vroeg op en dan snel verder, vandaag gaat het richting Iran. Was de weg naar Dalbandin tot nu toe meegevallen en stond in ons boek dat alleen de laatste kilometers naar de Iraanse grens goed waren, van nu af aan werd de weg alleen maar beter mooie strakke asfalt tot Iran. Rond het middaguur kwamen we aan de grens, aan de Pakistaanse kant ging alles snel alleen was het even zoeken naar de juiste locaties op een plaats kon er zelfs een stuk watermeloen vanaf gekoeld en wel. De Iraanse grens was een ander verhaal, niet dat men daar moeilijk deed nee ook hier bleken onze papieren in orde te zijn. Maar werd aan andere grenzen alles minimaal twee keer gecontroleerd hier deed men daar nog een schepje bovenop, als je dacht dit was de laatste keer was er altijd nog wel iemand die nog eens wat controleerde. Tot aan de grens met Iran hadden we totaal 3944 km gereden, het meeste over wegen die iets te wensen overlieten, van nu af aan was dat anders er waren zelfs weer witte strepen in het midden en aan de zijkanten. Wat ook vreemd is als je twee weken links hebt gereden dan moet je toch weer wennen aan rechts rijden, dit laatste geld speciaal voor mij ik had niet het gevoel dat ik dit al eens eerder had gedaan. Meteen achter grens moesten op zoek gaan naar water, het eerste beste dorp was meer als voldoende water verkrijgbaar, hier troffen we een Duitser die op de fiets richting India ging en zo’n 200 km per dag in die hitte fietste. Nadat we onze inkopen gedaan hadden ging het verder richting Zahedan, dit gedeelte van onze route zou volgens de boeken die we gelezen hadden de gevaarlijkste kilometers van onze reis moeten zijn. Wij hebben van al deze vreemde verhalen in elk geval niets gemerkt en van struikrovers en aanverwanten was al helemaal geen sprake, hoewel we later op onze reis zouden merken dat zelfs Iraniërs dit een gevaarlijk gebied vonden. Onze eerste indruk van Iran was dat het er allemaal wat opgeruimder uitzag bovendien was het op straat een stuk rustiger, dit laatste kwam vooral door het beheerst gebruik van de claxon. Maar als het een meevalt dan valt het andere tegen, voor elke stad werd je gecontroleerd het was al snel duidelijk dat je in Iran zonder paspoort en visum binnen een dag door de mand valt. Ondanks dat het een vreemd gevoel is om diverse keren per dag gecontroleerd te worden bleven de mensen toch vriendelijk, op sommige plaatsen kon er zelfs een glimlach vanaf en een voorzichtige vraag waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen. Wat ook nog steeds tegenvalt is mijn koppeling, die moet steeds bijgesteld worden op de buitenwegen wat losser en in de stad wat vaster. In Zahedan aangekomen hadden we snel een hotel gevonden, douchen omkleden en de stad in nou dat hebben geweten, ik durf te beweren dat dit de grootste blunder van onze reis was. We hadden vergeten dat we in Iran waren dus gingen we in onze korte broek de stad in onderweg hadden we al veel bekijks gehad maar dit sloeg alle records, vooral de vrouwen hadden wel schik alleen de politie kon onze korte broeken niet waarderen. In een niet al te vriendelijk gesprek werd ons duidelijk gemaakt dat korte broeken niet geoorloofd waren, hoewel we net deden als of we er niets van begrepen leek het ons toch wijs om de kortste weg naar het hotel te nemen en onze korte broek te ruilen voor een lange broek. Vandaag weer last gehad van diarree, heb maar besloten om definitief te stoppen met de malaria tabletten.

 

 

 

vrijdag 16 juli

Op naar Bam de eerste 125 km gingen probleemloos maar daar was opeens de Iraanse woestijn, over warm gesproken dit was pas warm volgens ons moet het er over de 50 graden zijn geweest.

In Bam aangekomen waren twee jongens op een brommer zo vriendelijk om ons de weg naar het guesthouse te wijzen, uiteraard was het ook hier weer naar het motto voor wat hoort wat. Deze twee waren al tevreden met twee fijnschrijvers met hierop reclame van Enning kunststof kozijnen en ramen. Het gebouw zag van buiten niet bepaald uitnodigend uit maar binnen was het schoon en opgeruimd bovendien was er een douche die werkte al was het maar bepaalde uren per dag. Toen we vroegen waar we onze motoren konden stallen kregen we een adres niet veel verderop, het was een typisch Iraans huis een door witte muren omringd huis met daarin één deur die toegang gaf tot de woning met in het midden de tuin en kippen. Binnen deze muren was alles anders de vrouwen die buiten zwaar gesluierd waren liepen hier in westerse kleren rond en waren net zo zoals we dat van thuis gewend waren. Zelfs de kinderen waren het hetzelfde, dus luisteren ho maar vooral de motoren moesten het ontgelden. Later op de avond troffen we ook de andere gasten, tot onze verrassing troffen we ook drie Belgen nu kon ik ten minste nog eens Nederlands praten bovendien waren er nog twee Fransen de ene was de voetballer en niet te vergeten de twee Engelsen op de fiets. Vooral de laatste twee maakte indruk op me, ze kwamen op de fiets en moesten nog verder naar India het waren nu niet bepaald de types die je kon vergelijken met de Duitser het tegendeel was het geval het zou voor hun nog een lange weg worden. De drie Belgen waren eigenlijk twee vrienden met een vriendin, de laatste had de haren vrij kort geknipt. Op deze manier had ze lange tijd zonder sluier door de stad kunnen lopen, maar daar was vanaf vandaag een eind aangekomen er zat niet anders op dan gesluierd de rest van de vakantie door te brengen. Een van de twee Fransen had behoorlijke vuile voeten, hier had hij wel een goede verklaring voor hij had nl. op straat met Iraanse kinderen voetbal gespeeld. De rest van de avond werd al kletsend binnen de witte muren doorgebracht.

 

 

 

zaterdag 17 juli

Vroeg op ontbijt in de tuin en daarna aan de slag met de motoren algemene controle kleppen stellen en daarna bij mij nieuwe koppelingsplaten monteren, na een proefrit waren alle problemen opgelost. Voor de rest van de dag stond de oude stad van Bam op het programma, de prijs om de stad te mogen bezichtigen was niet mis, zeker niet voor Iraanse maatstaven later zouden we daar nog meer problemen mee krijgen. De stad zelf was indrukwekkend sommige gebouwen waren gerestaureerd maar de meeste waren daar dringend aan toe, al met al was het een indrukwekkende puinhoop. Nadat we enige tijd door de oude stad hadden rondgelopen vonden we een theehuis met hierin een man in klederdracht en een bril met zeer dikke glazen. Nadat diverse pogingen om iets te bestellen mislukt waren kregen we hulp van een aantal beeldschone Iraanse dames, hierna wat het een fluitje van een cent buiten thee kregen we ook nog gekoelde watermeloen. De dames waren samen met hun vrienden en onder hun sluiers waren ze zo westers gekleed als maar kon, spijkerbroek, T-shirt en vanzelfsprekend ontbrak het niet aan nagellak en make-up. Ook hebben we hier de eerste verwoede pogingen gedaan om een waterpijp aan de praat te krijgen, dit lukte ons alleen met de geleende waterpijp van onze Iraanse vrienden. Onderweg naar het guesthouse viel ons voor de zoveelste keer op dat men om bv. fietsen zo lang mogelijk het verpakkingsmateriaal laat zitten dit is waarschijnlijk om beschadigingen zoveel mogelijk te voorkomen. Het was alles bij elkaar een lange warme dag wat mij betreft mag het snel morgen worden zodat we weer op onze ijzeren rossen verder kunnen gaan met crossen.

 

 

 

zondag 18 juli

De volgende stad zou Kerman worden in deze stad moesten we ons visum verlengen, nou dit varkentje zouden we wel even wassen. Nadat we in het hotel uitleg hadden gekregen waar we moesten zijn, ging onze zoektocht beginnen. Na het motto de aanhouder wint kwamen we geruime tijd later op de plaats van bestemming aan. Hier troffen we een vrouw zoals Ruud Portier ons die beschreven had, maar voor de rest was alles anders ons verzoek om een verlenging van twintig dagen leek voor hun wel een 1 april grap, een of misschien drie dagen maar meer zeker niet. Nadat we al onze charme in de strijd hadden gegooid kwamen we een aardig eind richting ons eerste voorstel zij het niet dat de baas van de toch wel vriendelijke mevrouw van geen wijken wist, uiteindelijk moesten we het slagveld verlaten met een verlenging van 7 dagen. Zoals overal moet je ook in Iran voor een stempel betalen alleen hier moet je naar een bepaalde bank om te betalen, of de uitleg was verkeerd of wij hadden het getekende plattegrondje op de kop gehouden om een lang verhaal kort te maken waren we bij het verkeerde filiaal. Voordat we dit door hadden en de goede bank gevonden hadden waren alle banken gesloten, dus terug naar het visumkantoor en hoe kan het ook anders ook hier was de zaak inmiddels gesloten. Gelukkig was onze vriendelijke mevrouw zo verstandig geweest om de paspoorten beneden achter te laten, helaas hadden we geen bankafschrift. Na enig overleg en een paar telefoontjes mochten we bij uitzondering contant betalen en kregen we onze paspoorten met hierin de zwaarbevochten verlenging van het visum terug. Toen we terug in het hotel kwamen moest er weer aan de koppeling van mij gesleuteld worden, tijdens de reparatie merkten we dat de koppelingskabel bijna over was. Omdat voor het visum meer pasfoto’s nodig waren dan we gedacht hadden moesten we voor Wim een aantal laten bijmaken, een fotozaak hadden we redelijk snel gevonden. Daar hadden ze alleen zwart wit foto’s in de aanbieding, toen we een uur later terugkwamen was het resultaat magertjes maar in Iran zijn ze nogal snel tevreden hoewel Wim er een beetje vreemd uitzag hebben we ze toch maar mee genomen. In het hotel troffen we verder een Zwitserse man en vrouw, zij waren ook met de motor maar reden in tegengestelde richting. De vrouw had in Teheran een ongeluk met de motor gehad momenteel reed ze met een zwaar gekneusde voet, hoewel ze niet alleen van de motor kon afstappen wilde ze van opgeven niets weten. Bijzonder interessant vond ik het G.P.S.-systeem wat hij op de motor had, buiten dat je vrij nauwkeurig je plaats kon bepalen ook je ook andere zaken volgen zoals gereden route en kilometers. Het hotel was bijzonder goed, het eten was zelfs nog beter wat opviel was dat de vrouwen gewoon aan tafel zaten en niet apart achter de gordijnen zoals we dat eerder hadden gezien. Er moest weer geld gewisseld worden ook dat was in het hotel mogelijk zelfs tegen een bijzonder goede koers, later werd de koers enigszins bijgesteld de schade werd gedeeld zodat iedereen tevreden verder kon gaan.

 

 

maandag 19 juli

In Yzad was op het eerste gezicht niet veel te doen later op de avond toen we ons verlopen hadden bleken er veel moskeeën met bij horende minaretten te zijn die schitterend verlicht waren.

Hoewel de koppeling goed werkte doemde het volgende probleem met mijn Enfield op het leek erop alsof hij af en toe geen benzine kreeg, voor het hotel de motor gepoetst en carburateur gecontroleerd niets kunnen vinden. Bij Wim een aantal spaken verwisseld, dit was nog een aandenken aan de speedtraps in Pakistan je weet wel die dingen die er opeens waren. Omdat in het hotel geen passende gelegenheid was om de motor te stallen mochten we de motor binnen ook geen uitzondering in dit land. Voordat we ons verlopen hadden waren we tijdens het eten vier Duitsers tegengekomen, die wisten nog wel een theehuis waar je ook waterpijp kon roken. Toen we het theehuis binnen kwamen was men een beetje verbaasd over die westerlingen, maar toen we eenmaal op de tafel zaten met onze waterpijpen was er niets meer aan de hand en was men vriendelijk zoals we dat zo vaak tijdens onze reis hadden meegemaakt. De dag eindigde zoals in ben begonnen nl. met een fikse avond c.q. nachtwandeling.

 

 

 

dinsdag 20 juli

De eerste dag sinds geruime tijd dat de motor probleemloos heeft gelopen. We hebben nu al zes dagen woestijn gereden gelukkig wordt het langzaam maar zeker wat groener, Isfahan komt langzaam maar zeker binnen handbereik. Maar voordat het zo ver was moesten we nog eerst kennis maken met de Iraanse politie. Zoals gebruikelijk werd er op paspoorten en visums gecontroleerd alleen deze keer was het een versie die we nog niet konden. Op de weg stond de gebruikelijke wegversperring deze keer moesten we de politie volgen naar de kazerne, achter ons werden de poorten nadrukkelijk gesloten al met al had ik geen goed gevoel bij deze gang van zaken. Ook het parkeren van de motoren ging niet echt soepel, alleen de aangewezen plaats was goed genoeg zo van daar en nergens anders. Vervolgens moesten we de agenten naar binnen volgen via diverse smalle en donkere gangen kwamen we in een kantoor terecht waar alles wat sterren en strepen had aanwezig was. Wat krijgen we nu dachten we alle twee nou heel eenvoudig het werd gezellig. Op tafel stond de bekende in stukken gesneden watermeloen met daarnaast de minder bekende noga blokken, zo gastvrij als Iraniërs zijn werd ons alles aangeboden wat op tafel stond. Nadat onze papieren waren gecontroleerd, en wij alle standaardvragen hadden beantwoord werden we met de beste wensen uitgezwaaid. Omdat we ruim op tijd in Isfahan aankwamen en we van plan waren om een rustdag te nemen zijn we vandaag maar meteen de stad gaan verkennen. Isfahan is een schitterende stad die bekend staat om zijn moskeeën met m.n. de Imanmoskee is wereldberoemd, de stad zelf is ook niet misselijk hoewel de vrouwen nog gesluierd zijn is er alles te zien en te koop wat in de meeste westerse steden ook te zien en te koop is. Buiten al het mooie wat in de stad te zien is, is het er groen en gezellig bovendien wordt er nauwelijks of niet gebedeld. Onze plattegrond in het Dominicus boekje deed goede diensten na enig zoekwerk vonden we de bazaar die in en om de Imman moskee ligt, ondanks dat we beide een hekel hebben aan winkelen hebben we de rest van de dag door deze bazaar gelopen. Er komt letterlijk en figuurlijk geen eind aan gangen en kramen en het is niet zo gek of je kunt het er kopen, wat de moeite waard was waren de ambachten zoals koperslagers.

 

 

 

woensdag 21 juli

Goed geslapen, ontbijt met alles erop en eraan en daarna weer naar de stad. Vandaag zouden we wat zaken gaan bezichtigen, maar al snel liepen we tegen wat problemen aan m.n. de entree was een probleem. Voor westerlingen geldt een bedrag wat ongeveer tien keer zo hoog ligt als voor de eigen bevolking. Ons verweer dat in ons land dit niet gebruikelijk was en dat iedereen hetzelfde bedrag betaalde was tegen dovemans oren, de gouden tip was om ons uit te geven als studenten dan kon je voor half geldt naar binnen. We hadden beter moeten weten maar ook in Iran geldt; als mensen vriendelijk worden moeten ze wat van je, nou deze meneer wilde alleen maar carpets verkopen nou aan hem lag het uiteindelijk niet. Wel hadden we een uitgebreide uitleg gehad hoe carpets gemaakt worden maar het gewenste resultaat had zijn moeite niet, helaas voor hem zijn we zonder carpets verdergegaan. Hallo sir, you contry sir, enz. zijn wel zo ongeveer de meest getelde vragen, de mensen zijn zeer geïnteresseerd wat je doet en waar je vandaan komt Nederland staat bekend als het bloemen land verder zijn de Nederlandse voetballers niet minder bekend. Later op de dag in een restaurant hadden we iets besteld wat moeilijk was, het leek de ober verstandig om ons uit te nodigen om in de keuken aan te wijzen wat we graag wilden eten. Voordat we terug naar het hotel gingen nog maar even onder de brug theedrinken, twee studenten waren in de veronderstelling dat een uitnodiging van iemand uit Nederland voldoende was om een visum te krijgen dit misverstand leeft trouwens bij de meeste mensen in deze landen.

Trouwen in Iran is trouwens ook niet goedkoop voor ± ƒ 10.000 kun c.q. mag je trouwen, het mag duidelijk zijn dat de meeste mensen dit geldt niet hebben, misschien is dit een verklaring waarom in Iran zoveel mannen “hand in hand”  lopen.

 

 

 

donderdag 22 juli

Deze dag begon slecht, nadat we met behulp van een buschauffeur de stad verlaten hadden begon mijn motor wel bijzonder vreemd te doen na enige kilometers kwam er alleen maar zwarte rook uit de uitlaat. Mijn eerste idee was zoiets van dit komt nooit meer goed, nadat we langs de weg tevergeefs geprobeerd hadden de oorzaak van dit alles te vinden leek het ons verstandig om wat professionelere hulp te gaan zoeken. Al snel kwamen we een van de vele “garages” tegen en onder het motto niet geschoten is altijd mis lieten we de deskundigen ter plaatse maar eens naar ons probleem kijken, al snel was men het erover eens dat de ontsteking niet het probleem kon zijn dus viel de wijzende vinger al snel richting carburateur. Nadat de vlotterkamer was losgemaakt werd het probleem snel duidelijk, het was echt een pak van mijn hart toen we zagen dat de hoofdsproeier los was getrild en onderin de vlotterkamer lag. Nadat alles weer op zijn plaats was gezet startte de motor weer, en konden we onze reis verder vervolgen. Die dag zouden we tot in Khoramabad komen, een kleine stad waar niet veel te beleven viel.  Wel troffen we hier een Nederlandse jongen die op de doorreis was, zijn vader werkte op de ambassade in Teheran en kon zou op een eenvoudige manier aan een visum komen. Omdat mijn motor nogal olie gebruikte en de noodzaak van reservewater niet meer aanwezig was werd mijn jerrycan voor water gevuld met olie, die overigens maar een gulden per liter koste hierbij valt nog te bedenken dat Iraniërs hiervoor maar de helft betalen. Al met al kregen we langzaam maar zeker behoefte aan gezelligheid, zoals een terrasje in de zon met een gekoeld bier of zoiets.

 

 

 

 

vrijdag 23 juli

Vandaag stevig doorgereden ± 500 km gereden tot in Sagger, hier kregen we al vrij snel een hotel. Aankomst om 18.00 uur vandaag geen problemen met de motor, het landschap is mooi maar helaas is het heiig waardoor er niet zo veel te zien valt helaas maar het is niet anders. Ook in deze stad viel niet veel te beleven, maar gelukkig was er in het hotel een bruiloft en buitenlanders zijn dan uiteraard iets bijzonders. Voordat we het wisten waren we het middelpunt van de avond, onze motoren en verhalen van onze reis deden het goed die avond niet te vergeten de standaardvragen; hoe heet je, waar kom je vandaan, waar ga je heen, enz. Maar de meeste belangstelling ging uit naar onze handtekening, bij voorkeur moest deze staan op een Iraans bankbiljet. Ik weet niet hoeveel we hiervan afgetekend hebben maar op een bepaald moment moesten we het feest gewoel ontvluchten om een beetje rust te krijgen. Later op de avond werden we zelfs uitgenodigd om naar beneden te komen en deel te nemen aan het feest, nou drank kun je vergeten alleen thee is er in overvloed. Wat bovendien een vreemde ervaring was dat in de zaal vrouwen en mannen strikt van elkaar gescheiden zitten, mannen links vrouwen recht en niets anders. Het niet veel gescheeld of we hadden moeten dansen maar de gong kwam niet op tijd, klokslag 11.00 uur stopte het orkest. Je merkt dat de mensen hier steeds vrijer worden, tijdens het feest deden zelfs verschillende vrouwen hun sluier af dit “misdrijf” zou in het zuiden van Iran voor veel problemen gezorgd hebben (denk hierbij maar aan onze korte broek ervaring). Al met al toch een gezellige dag in Iran, wie had dat gedacht.

 

 

 

zaterdag 24 juli

Het gedonder met de paspoorten begint weer, morgens om zeven uur moesten onze paspoorten weer mee, de politie moest weer zo nodig. Het is de bedoeling om tot Khoy te rijden, deze plaats ligt op 160 km voor de grens, van hieruit is het morgen een makkie naar Turkije. In de stad aangekomen

 

 

 

zondag 25 juli

Eindelijk naar Turkije, maar eerst nog een verrassing we hadden eigenlijk beter moeten weten maar zoals gebruikelijk is de kortste weg niet de beste. Maar de slechte weg werd ruimschoots goed gemaakt de het schitterende landschap. Op ruime afstand voor de grens met Turkije was de berg Ararat met zijn witte dak zichtbaar, dit zou helaas niet voor lange duur zijn. Toen we eindelijk op gelijke hoogte met de berg Ararat waren was van de top niets meet te zien, het geheel was aan het zicht onttrokken door laaghangende bewolking. Uiteindelijk hadden we tot aan de Turkse grens 6644 km afgelegd.  De grens met Iran ging redelijk soepel, en Turkije kon eigenlijk geen probleem zijn. Nou dat was dus mis, hoewel we wisten dat we een visum aan de grens moesten kopen en hiervoor twintig gulden moesten betalen werden we toch verrast. Het spreekwoord van het kastje naar de muur was hier op zijn plaats, bovendien bleken de twintig Hollandse guldens van Wim niets waard te zijn, afgerekend werd in dollars maar vreemd genoeg stond het bedrag op de kwitantie in Nederlandse guldens. Omdat we het carnet niet meer nodig hadden, kon de verdere afhandeling geen probleem zijn, helaas maar alweer mis. Eerst werd de discussie gevoerd wel of geen carnet, uiteindelijk werd het geen carnet maar daarvoor iets anders.

Uiteraard moest ook hiervoor betaald worden dus weer terug naar de meneer met de kwitanties maar nu werd er betaald in Turkse Lira’s. Daarna weer terug, en nu naar het volgende loket c.q.  kantoortje vreemd was hier de meneer die de T.V. loeihard had staan en die vervolgens ook gewoon liet aanstaan, nadat hij buiten onze motoren had gecontroleerd mochten we eindelijk verder. Achter de grens bij de plaats Dogubeyazit zou een camping liggen met schitterend uitzicht richting de berg Ararat. Niet alleen het uitzicht viel tegen maar ook de camping, omdat het nog vrij vroeg was hebben we maar besloten om verder te rijden. In de steden was weer duidelijk te merken dat we weer in westerse landen waren, korte broeken en minirokken waren weer volop in het straatbeeld aanwezig. In Turkije hadden we gedacht ons eerste lang verwachtte bier te drinken nou dit moest nog een dag uitgesteld worden, hier zijn nog zoveel moslims dat bier niet op zijn plaats is. Bier hebben ze dus niet maar daarvoor wel mobiele telefoons en niet zo zuinig, toen we het avonds zaten te eten leek het wel als of elke Turk een mobiele telefoon had je weet wel zoals in Nederland tot vervelens toe.

 

 

 

maandag 26 juli

Vandaag twaalf uur gereden in het totaal 600 km, konden geplande route niet volgen overal waar we naar links wilden gaan werden we tegen gehouden. Oorzaak van dit alles waren de PKK  strijders voor een vrij Koerdistan, hoewel we ze niet hebben gezien hebben ze onze route door Turkije danig in de war gestuurd. De bedoeling was om onder het meer van Van te rijden en vervolgens richting Konya, nu bleef ons niets anders over om richting Ankara te rijden en ergens daar waar mogelijk af te zakken naar het zuiden. Alles wordt anders, zelfs onze visa-kaart kan weer gebruikt worden, om 19.30 uur aangekomen in Sivas. Vanmorgen nogal koud gehad we zaten op een hoogte van ongeveer 2300 mtr. zeker weten we dit niet omdat op onze kaarten geen hoogtes stonden aangegeven, wat we wel zeker weten is dat het koud was. Beneden aangekomen hebben we eerst maar een ontbijt genuttigd, hoewel het een vreemde combinatie was smaakte het voortreffelijk wie eet er nu brood met honing, geitenkaas en als toetje olijven en dit alles aangevuld met thee. Bertien proberen te bellen, alleen de voicemail stond aan bij navraag bij de schoonouders bleek de gsm defect te zijn Vandaag sinds lange tijd ons eerste bier gedronken, dat was pas lekker. Motor loopt prima vandaag zelfs harder dan 90 km. per/uur gereden, en dit allemaal op een Enfield.

 

 

 

dinsdag 27 juli

De dag van gisteren breekt ons op, we zijn doodmoe en over onze achterkant zullen we maar helemaal zwijgen. De 310 km naar Nevsehir die we vandaag gereden hebben vielen ons zwaar.

Het bergachtige begint langzaam maar zeker te verdwijnen, het wordt vlakker en warmer. Onderweg zijn we een stuk binnendoor gereden, hier kwamen we bij de bekende grotwoningen die in mergelachtige heuvels zijn uitgehouwen, Vandaag hebben we last van diarree, dit ondanks het “goede” eten van gisteren. Begin behoorlijk last van mijn benen en heup te krijgen, de dagen van doorrijden beginnen toch hun tol te eisen. Onderweg door een wesp in mijn onderlip gestoken met een beetje geluk valt het allemaal wel mee, Wim is al vaker het doelwit geweest dit met duidelijke sporen. Geen problemen met de motoren, zij het de beide morgens niet zo best willen starten.

 

 

 

woensdag 28 juli

Vandaag staat nog steeds in het teken van de diarree, daarom geen cola dus alleen maar thee. Eigenlijk hebben we genoeg van het bergachtige gebeuren, we besluiten vandaag meer weer eens op te schieten richting kust. Op een tankstation ging het bijna mis, opeens komt daar tussen de auto’s een “motor” hij had op alles gerekend behalve op andere motoren. En voordat we het doorhadden reed hij achter tegen Wim zijn motor, tot overmaat van ramp viel hij met zijn voor rem in een van de jerrycans. Geluk bij een ongeluk was dat het niet de benzine maar de water jerrycan was, nu wat vloeken en schelden bleek de schade voor de rest wel mee te vallen. Het enige wat schade had opgelopen was de pink van de veroorzaker, al bloedend verliet hij het slagveld wetende dat hij het eigenlijk allemaal zelf schuld was. Ook nu viel het weer op dat de Nederlanders in het buitenland over het algemeen een goede naam hebben, normaal zou je verwachten dat de omstanders partij voor hun landgenoot zouden kiezen, maar gelukkig was niets minder waar. Vandaag tot in Afyon gereden, de laatste 10 km begon het te regenen en konden we aan onze specialiteit beginnen gelukkig bleef het bij een kleine bui. Het hotel viel wat duur uit maar gelukkig konden we de visakaart gebruiken, opmerkelijk was nog de grote eetzaal op de bovenste verdieping.

 

 

 

Donderdag 29 juli

Laatste dag in Azië, vanmorgen wat problemen met de kleppen van Wim onderweg gestopt om ze opnieuw af te stellen hierna geen problemen meer gehad. Onderweg werd het 3-1 voor mij wel te verstaan, de banden gaan op een vreemde plaats kapot nl. aan de zijkant nabij de naad waar ze aan elkaar zijn gemaakt. Al met al kan van de Turkse wegen gezegd worden dat ze goed zijn, ook zijn de wegen goed aangegeven. Vandaag wordt gestopt in Endremit een kleine stad met een leuk hotel, alleen de motoren moeten vandaag buiten voor de deur staan, maar ons wordt verzekerd dat dit geen probleem zal zijn, de nachtportier zou een oogje in het zeil houden. Hier zien we voor het eerst massaal korte broeken, en op het terras is zelfs bier te krijgen maar zoals gebruikelijk zijn de extremen niet ver. Toen we in het park op een bepaalde plaats wilden gaan zitten werd ons duidelijk gemaakt dat net die plaatsen voor gezinnen waren bestemd, en dat mannen alleen op een andere plaats moesten gaan zitten. Tijdens een wandeling door de stad ontdekten we zelfs een café, buiten stonden biervaten een betere wegwijzer kun je natuurlijk niet vinden. Samen een paar biertjes gedronken de andere aanwezigen waren zoals gebruikelijk alleen mannen, het vreemde van de situatie was dat de meeste mannen zo te zien niet voor de gezelligheid aanwezig waren ze waren vooral somber en alleen, de enige afleiding was een tv die aan stond. Bij een tankstation waren twee Nederlandse jongens die in Turkije op vakantie waren, zij vertaalden de bekende vragen zoals waarheen, waar vandaan, hoe lang enz.

 

 

 

vrijdag 30 juli

Vannacht slecht geslapen, Wim heeft nog last van diarree zelf heb ik gelukkig nauwelijks last waarschijnlijk heeft het te maken met het antibiotica dat ook in India goed geholpen heeft. Op naar Griekenland, maar eerst nog een fikse onweersbui. Ik kan me niet herinneren dat we ooit tijdens een regenbui met onze motoren van de weg zijn gegaan vandaag dus wel. Het was zonder meer onverantwoord, dus was het meer als wijs om tijdelijk een onderkomen te zoeken, met een warme kop thee konden we op verhaal komen, en als toetje sloeg de bliksem met een oorverdovende knal aan de overkant ergens in. Het was kort maar hevig, na een uurtje konden we verder of en toe nog een beetje regen maar langzaam en zeker werd het droog. Door Turkije zouden we 2199 km rijden, in het totaal hadden we tot aan de Griekse grens 8832 km op de teller staan Reeds enige kilometers voor de grens met Griekenland diende zich een probleem aan, er stond een behoorlijke file richting grens. Na even te aarzelen liet een politieagent ons langs de file rijden, over een ding waren we het eens de file was lang, waarom daar zouden we snel achter komen. De Grieken en de Turken pesten elkaar nog wel eens, vandaag waren de Grieken aan de beurt, hoe doen ze dat nou nogal eenvoudig ze laten per uur drie voertuigen door. Het resultaat was overduidelijk niet alleen de file was indrukwekkend maar ook de warboel van voertuigen bij de grens zelf, er waren mensen die meer dan 24 uur stonden te wachten. We wisten welke stempels we moesten hebben, na enig vraag en zoek werk hadden we die vrij snel bij elkaar, voor alle zekerheid nog maar aan iemand gevraagd of we alle stempels hadden want je weet maar nooit en toen richting grensovergang. Op het terrein zelf was het een warboel van voertuigen, met enig kunst en vliegwerk lukte het ons om redelijk in de beurt van de overgang te komen en zoals we al vaker hadden meegemaakt krijgen motorrijders ook hier een speciale behandeling. Sommige auto’s moesten wat naar voren andere wat naar achteren en dat alleen om ons door te laten, en voordat we het wisten waren we de Turkse grens gepasseerd en reden we helemaal alleen richting Griekse grens. Nu had ik van Wim wel eens het verhaal gehoord dat alle voertuigen schoongespoten worden voordat ze Griekenland in mogen, en daar stonden we dan oog in oog met een levensgrote douchebak. Gelukkig had men een beetje medelijden met ons, en konden we via een deurtje in het hekwerk de douchebak omzeilen. Na de Griekse grens zouden we in Europa zijn, hier in Griekenland deed men niet moeilijk over een Nederlands paspoort en een motor met een kenteken uit India was ook niet interessant dus werd deze grens in recordtijd gepasseerd. De prijzen zijn weer zoals thuis na wat zielig kijken kunnen we een hotel krijgen tegen een redelijke prijs, wat ons wel verbaast is dat het vrij rustig is op de stranden en in de hotels.

 

 

 

zaterdag 31 juli

Vandaag naar huis gebeld Bertien is immers jarig, voor de rest is alles naar wens. Vandaag wordt het een korte dag het is immers tien dagen geleden dat we een rustdag hebben gehad, langzaam maar zeker beginnen onze oude knoken toch pijn te doen, bij mij is dit vooral mijn rechterbeen.

Omdat hotels toch vrij duur zijn zullen we proberen een camping te vinden, we hebben immers een tent bij ons die we al 34 dagen voor de …….. je weet wel meeslepen. Al snel vinden we een geschikte camping in de beurt van de stad Kavala, de ligging is uitstekend op steenworp afstand van de zee en voor de rest is de accommodatie prima. Het verbaast ons dat het rustig is op de camping we zijn zo ongeveer de enige gasten, hieraan schijnt de oorlog in Joegoslavië schuldig te zijn alle mensen die normaal over land naar Griekenland komen kunnen momenteel niet door Joegoslavië reizen. Niet dat ik met lekke banden een pechvogel ben nee dit alleen is schijnbaar niet voldoende, ook het nieuwe luchtbed is lek, maar het gratis bijgeleverd plakset bewijs zijn diensten. Het is duidelijk te merken dat we in Griekenland zijn, vadertje welvaart is duidelijk zichtbaar denk hierbij aan auto’s, huizen en wat een mens meer denkt nodig te hebben. Het weer is prima, in de morgen zon en helder weer, in de loop van de middag neemt de bewolkt toe maar elke dag trekt de bewolking weer over zonder dat er een druppel regen valt. Omdat we in de tent slapen moeten we het schrijven van ons dagboek een beetje vervroegen zodat we zien wat we schrijven.

 

 

zondag 1 augustus

Gisteravond was er onder de grote tent nog laat een bruiloft de tweede op onze vakantie. Het gaat ook hier een beetje anders als bij ons, de eerste gasten komen niet voor 22.00 uur. De bruid en bruidegom komen pas om 23.00 uur maar geen nood daarom blijven ze wat langer. Volgens Wim was het pas tegen 5.00 uur in de morgen rustig. Voor een van de bruiloftsgasten was het de laatste avond, tijdens het oversteken van de weg die voor de camping lag werd zij door een auto geschept en overleed ter plaatse. Voor de rest was deze rustdag een dag om snel te vergeten, je weet wel zo’n dag waarop je doodziek van het nietsdoen wordt.

 

 

 

maandag 2 augustus

Zoals gebruikelijk zijn we ook vandaag weer vroege vogels, om 7.00 uur wordt er afgerekend en dan snel wegwezen opzoek naar actie. Onderweg krijgt de motor van Wim ook vreemde keuren, af en toe wat afstellen volgens Wim staat de ontsteking niet goed, maar uiteindelijk komt ook dit weer goed. Persoonlijk was ik mijn oriëntatie gevoel een beetje kwijt, Athene lag toch een iets andere kant op dan ik had gedacht, maar Wim had gelukkig alles onder controle. We wilde naar Metéora om het bekende klooster te bezichtigen, uiteindelijk zouden we daar ook komen maar zo simpel was dat niet. Onderweg kregen we de keus links of rechtsaf richting Kalambáka de ons zo vertrouwde lelijke eendjes reden linksaf nou dat is dus niet zo moeilijk wij dus ook linksaf. Al snel kwamen we op een nieuwe weg uit, met een schitterend uitzicht maar dit was voor korte duur opeens was het mooie asfalt verdwenen en zaten we op wegen die we van Pakistan kenden.

Ook de vertrouwde lelijke eendjes waren nergens meer te bekennen, hiervoor kregen we honden achter ons aan, helaas reed ik als laatste en hadden ze het op mij gemunt maar gelukkig bleef het bij blaffen en grommen. Tot overmaat met van ramp zaten ons niet alleen honden na maar begon het weer ook te veranderen donderslagen en bliksemschichten maakten alles nog dreigender, over een ding waren we het eens als het hier begon te regen waren we nog niet jarig. Maar als zo vaak was ook hier weer het geluk met de goddeloze, de honden werden moe en het slechte weer dreef als zo vaak weer over. Zelfs het asfalt kwam weer tevoorschijn je zou bijna zeggen eind goed al goed voor vandaag geldt dit in elk geval wel. Er was zelfs nog tijd over om foto’s van het klooster Metéora te maken, hierna werd het langzaam maar zeker tijd om weer een plaats voor de nacht te gaan zoeken. Eerst bij een pension maar hier waren de prijzen weer aanzienlijk ondanks het feit dat er niets te doen was, dus toch maar weer onze vertrouwde tent gebruiken. Snel hadden we een camping gevonden, ook hier zijn we weer zo ongeveer de enige gasten. Later op de avond kunnen we vanaf het “terras” samen met de beheerder genieten van het noodweer dat die middag aan ons voorbij was gegaan, nu konden we gelukkig lachen en met een tevreden gevoel naar onze tent gaan.

 

 

 

dinsdag 3 augustus

Vandaag zou het richting Patras gaan, vandaag geen verrassingen vooral de weg langs de kust was mooi. Voordat we in Patras waren moesten we eerst een klein stukje met de boot een vaart van 10 min zonder problemen, alleen het inschepen was wat chaotisch niet zozeer voor ons maar wel voor de auto’s en vrachtauto’s. Eenmaal aan de overkant hadden we de haven snel gevonden, nu eerst een ticket zien te krijgen dat ons richting Venetië zou brengen na wat zoekwerk hadden we al snel een plaats op de eerstvolgende boot. Nou daar moest op gedronken worden. Op een terras tegenover de haven hebben we genoten van halve liters Amstel bier, wij vonden dat we ons dit dik verdiend hadden dit alles na 9750 km gereden te hebben. Het nadeel van op tijd komen is dat je helemaal achter in het laadruim een plaats krijgt, leuk was dat we daar weer onze bekenden met hun lelijke eendjes tegen kwamen. Op de boot hadden we geen stoel genomen domweg omdat je daarvoor ƒ 172,00 moest betalen, we zouden ons wel redden. Het begin valt er van alles te zien maar naar enkele uren begint de verveling toe te slaan, leuk was nog de zanggroep met de man op zijn vreemd trommeltje. Later op de avond toen we in onze terrasstoelen wilden gaan slapen, waren er nog enkele mensen die hun talent wilde tonen verder als proberen kwamen ze niet en van slapen kwam al helemaal niets terecht. Wim kwam erachter dat in de slaapzaal je weet wel met die dure slaapstoelen helemaal geen controle was bovendien waren er voldoende stoelen die niet bezet waren. We zijn toen maar op een vrije plaats gaan zitten en hebben zonder problemen hier de nacht doorgebracht.

 

 

 

woensdag 4 augustus

Na een korte nacht, deden we deze morgen eerst nog het eiland Corfu aan hier werden nog enkele passagiers aan boord gelaten. Een geluk bij een ongeluk was dat het stralend weer was, hiervan konden we op het achterdek volop genieten maar voor de rest was er weinig te beleven. Laat op de avond nog naar de disco geweest maar zelfs dat viel tegen, muziek was niet om aan te horen en veel te hard. Rond middernacht vonden we het welletjes en hebben de strategie van gisteren weer toegepast, ook deze keer met succes ook deze stoelen vallen tegen maar zijn duidelijk beter dan de bekende terrasstoelen.

 

 

 

donderdag 5 augustus

En nu maar wachten tot dat er land in zicht is, maar hiermee moesten we wachten tot ongeveer 10.00 uur. Het laatste stuk van de reis was toch nog indrukwekkend, we voeren nl. dwars door Venetië je kon vanuit de boot alle bekende kerken en pleinen zien liggen. Maar helaas hadden we het fototoestel in het vrachtruim laten liggen en konden we hiervan geen foto’s maken. Het lossen van het schip was chaotisch, we hadden eigenlijk ook niet anders verwacht maar gelukkig kun je met een motor er tussendoor en zo waren we toch redelijk snel van de boot. Aan de grens hadden we geen geld kunnen wisselen, dat zou onderweg wel ergens lukken maar voordat we het wisten zaten we op de autobaan. Aangezien het in Italië tolwegen zijn moet je bij het verlaten van de autobaan tol betalen, betalen wilden we wel maar we hadden geen Italiaans geld.  Nou daar had die meneer aan de kassa helemaal geen begrip voor. Na wat schelden en dreigementen hebben we uiteindelijk in dollars betaald, dit was tot nu toe het onvriendelijkste wat ons op deze reis was overkomen en dit notabene in ons eigen Europa. Hierna werd besloten om Italië zo snel mogelijk achter ons te laten, op naar Frankrijk hier waren tenminste enkele bekende adressen met Nederlands bier en koffie. Maar helaas was niet het anders het werd 4-1 voor mij, voor de rest hebben we in Italië alleen maar autobaan gereden, moet zeggen dat dit geen prettig gevoel is want bijna iedereen gaat aan je voorbij. Omdat ook in Italië de hotels duur zijn omgerekend kost een twee sterren hotel ƒ 100,00 werd de tent weer opgeslagen op een kleine camping nabij de Franse grens.

 

 

vrijdag 6 augustus

Om onze Enfield niet te zeer op de proef te stellen nemen we een weg die zo weinig mogelijk cols heeft, deze vlieger ging niet op, dit mede door de slechte landkaart die we in Italië gekocht hadden. Maar voordat we het vergeten toch nog effe koffiedrinken en een foto maken in Italië, want zo erg was het natuurlijk ook weer niet. Na de pauze ging het bergop verder helaas niet voor lang, na enige meters een knal en dat was het dan gelukkig bleef de schade beperkt tot een gebroken ketting en handige jongens zoals wij hebben dat natuurlijk snel gerepareerd. Tot aan de Franse grens ging het zonder problemen verder, in het totaal hadden we 10255 km gereden. Door onze slechte kaart moesten we ook nog over de Col du Galibier met een hoogte van 2675 mtr., daar waren onze Enfields helemaal niet zo gelukkig mee.  Maar ook deze keer lieten ze ons niet in de steek, zij het met moeite maar we kwamen boven. Boven effe uitpuffen en genieten van het uitzicht, ook was er belangstelling voor die vreemde kentekens. Nadat we verteld hadden waar we vandaan kwamen moesten we verder we hadden nog wat kilometers goed te maken. En hoe kan het ook anders ook nu ging weer wat mis het werd 4-2 ,Wim begon in te lopen maar achteraf zou blijken dat dit de laatste keer was zodat ik in deze discipline winnaar zou worden. Om 18.30 uur kwamen we in Crest aan, daar was volop belangstelling voor onze vreemde kentekent de rest van de avond werd gevuld met verhalen van onze reis en natuurlijk het nuttigen van Nederlands bier.

 

 

 

zaterdag 7 augustus

Na het gebruikelijke ontbijt met koffie op naar camping Touche. Het was onderweg nogal druk op de weg, het weer liet ook te wensen over hoewel het steeds beter werd. Onderweg nog aangehouden door de Franse politie ze zochten twee motorrijders of wij soms iets gezien hadden, onze kentekens werden opgeschreven maar tot onze stomme verbazing werd niet gevraagd waar deze vreemde borden vandaan kwamen gelukkig maar had nog een lange dag kunnen worden. Op de camping was het een gezellige drukte diezelfde dag waren er drie orkesten, maar het was helaas veel herrie en weinig muziek. Die avond nog gesproken met de twee Engelsen die het volgend jaar met de motor naar Marokko wilden.

 

 

 

zondag 8 augustus

Goed geslapen na het ontbijt moesten de motoren voor het laatste stuk in orde gemaakt worden, om te beginnen moesten we de banden plakken in het totaal 5 stuks. Mijn achterband was behoorlijk scheef afgereden er zat niets anders op de band om te draaien, voor de rest was het een routineklus  zoals kleppen stellen, contactpunten controleren, kabels smeren en remmen bijstellen. Van een man en vrouw uit Eersel een adres van een motorpension achter Verdun gekregen, dit kwam wel goed van pas omdat we de resterende kilometers toch niet in een dag konden afleggen zelf zouden ze de volgende dag daar ook naar toe gaan. De rest van deze rustdag doorgebracht aan het “zwembad” met wachtten op Hein die uiteindelijk niet kwam, en ons geërgerd aan een stelletje Hollanders die dachten dat ze leuk waren.  Laat op de avond nog ons adres van het motorpension doorgegeven aan een stelletje die ook die kant op gingen, voor de rest werd het laat en gezellig zelfs de Hollanders vielen mee. Maar je moet de dag niet prijzen voordat het avond is in dit geval morgen, nadat de Hollanders eruit gegooid waren moest een van hun midden in de nacht zijn “brommer” startten.

 

 

maandag 9 augustus

Het werd een lange rit op onze Enfield richting Verdun in het totaal 525 km, en als toetje hoe kan het ook anders werden we het laatste stuk nog getrakteerd op onze specialiteit nl. een fikse regenbui. Onderweg tijdens het koffie drinken werden we gepasseerd door onze bekenden uit Eersel, voor de rest ging alles prima zelfs de motoren hadden het naar hun zin. In Verdun aangekomen moesten we richting Belgische grens opzoek naar het plaatsje Dun Sur Meuse, nou dat viel niet mee na wat zoeken en vragen kwamen uiteindelijk in een plaatsje met een paar inwoners en een motorpension. In het pension kregen we al snel een plaats op de slaapzaal, dat was een hele verbetering na al die nachten in de tent op een te klein en te smal luchtbed. Ben de eigenaar van de zaak was op zijn zachts gezegd een chaoot, en onze verhalen over de reis vond hij helemaal te gek. Het werd ons ook duidelijk waarom het overal zo druk was, in deze streek zou overmorgen bij goed weer een al gehele zonsverduistering zichtbaar zijn. Maar goed dat we daar niet op gewacht hebben want door het slechte weer was er helaas niets te zien. Ook de prijzen waren aangepast, een viergangen menu zoals hij het zelf noemde voor ƒ 20,00 met zoveel vlees en frieten als je maar  wilde. Laat op de avond het was toen al donker kwamen nog meer bekenden van Touche binnen, op een bepaald moment vond Ben het welletjes ofwel bedtijd. we wisten waar het bier stond, en moesten zelf maar bijhouden hoe veel we dronken en morgen zou hij wel afrekenen.

 

 

 

Dinsdag 10 augustus

Een nacht op een echte matras doet wonderen, na een Belgisch ontbijt buffet ging het richting Nederland. Nadat we afgerekend hadden, wat heet afrekenen Ben was zo onder de indruk van onze reis dat we de helft niet hoefden te betalen, als tegenprestatie wilde hij nog enkele foto’s van ons maken. Het was maar goed dat we de avond vooraf hadden verteld dat onze motoren niet altijd vlekkeloos starten, en zo gebeurde het dat we enige tijd hiermee bezig waren. Het weer kwam ons bekend voor, maar wie niet waagt wie niet wint dus vertrokken we zonder regenpak. Dat was niet voor lang en daar stonden we weer langs de weg met de bekende verkleedpartij, de rest van de dag zou het niet beter worden. Hoe dichter we bij huis kwamen hoe slechter het weer werd, in Maastricht bij de Geuselt regende het zo hard dat we ons afvroegen waar we dit allemaal aan verdiend hadden. Zelfs de Enfields werd het te gek op enig moment waren ze met moeite aan de praat te houden. Later hoorden we dat het in Nederland de eerste regen na 6 weken was geweest, moet zeggen het is wel een bekend gevoel al die regen. Ook een bekend gevoel was het toen we thuis de oprit op reden, dit alles na 45 dagen en 11709 km.

 

 

'